‘Hallo NS ik wil graag met de trein mee, kan er assistentie op het perron staan?’
‘Hallo restaurant, ik zie niets op de website staan over toegankelijkheid. Kan ik met rolstoel naar binnen, en hebben jullie een toegankelijk toilet?’
‘Hallo medewerker van de bioscoop, ik mag blijkbaar de lift niet zelf bedienen, mag ik naar boven naar de filmzaal?’
‘Hallo ticketverkoper, ik wil met 6 vrienden naar een concert maar mag op de site alleen één begeleider aanvinken. Hoe kan ik met mijn vrienden naar het concert?’
‘Hallo festival, mag ik alsjeblieft gebruik maken van de gehandicaptenparkeerplaats en de toegankelijke entree? […] Hoe bedoelt u ik moet bewijzen dat ik een handicap heb?’
‘Hallo museum, ik zie dat jullie entree een trap heeft. Ik kan op de website nergens vinden of ik met mijn rolstoel naar binnen kan? […] Ah ok via de achteringang, over de parkeerplaats’
‘Hallo gezondheidscentrum ik moet naar de eerste verdieping maar ik kan deze lift niet zelf bedienen omdat jullie er vanuit zijn gegaan dat elke rolstoelgebruiker een begeleider mee heeft. Kunt u de afstandsbediening voor mij pakken zodat ik naar boven kan?’
Bovenstaande quotes zijn zomaar wat voorbeelden uit mijn dagelijks leven die naar mijn idee heel goed weergeven wat toegankelijkheid is volgens de maatschappij. Onze samenleving is ingericht op de meest gangbare gebruiker, en als je meer hulp nodig hebt dan kun je daar om vragen. Terwijl toegankelijkheid zoveel meer is dan een drempelhulp neerleggen en verwachten dat mensen wel aan de bel trekken indien ze meer faciliteiten nodig hebben. Ik begrijp echt dat mensen het goed bedoelen, maar door van mij te verlangen dat ik steeds mensen aan moet spreken om de toegankelijkheid te krijgen die ik nodig heb, dwing je mij in een afhankelijke rol en ontneem je mij m’n eigen regie. Toegankelijkheid is nog teveel een gunst die verleend kan worden maar die je ook onthouden kan worden omdat iemand geen zin heeft om voor je op te staan.
Gelukkig erkent de landelijke politiek dat toegankelijkheid een mensenrecht is, en heeft de Tweede Kamer 15 maart jl. ingestemd met een wetsvoorstel voor uitbreiding van artikel 1 van de Grondwet met de grondslag handicap. Tweede Kamerleden benadrukten bij het bespreken van dit wetsvoorstel dat ze het aannemen van dit wetsvoorstel beschouwen als een opdracht om het VN-verdrag Handicap verder in de praktijk te brengen.
Ik kan niet wachten op de dag dat ik niet meer hoef te vragen om toegankelijkheid, maar dat ik mijn vrije tijd kan besteden aan daadwerkelijk ergens zijn.
Max gebruikt sinds 10 jaar een rolstoel en elke keer weer ervaart ze dat de wereld niet goed genoeg is ingericht voor mensen met een handicap. In haar blog vertelt ze wat ze meemaakt, wat haar observaties zijn en hoe ze hiermee omgaat. Soms zwaar, maar altijd met een knipoog.